Your Way Is The Way Home

Ik weet dat ik dit vaker heb gezegd en daardoor mogelijk niet erg geloofwaardig overkom, maar Colonia del Sacramento is werkelijk een van de mooiste plekjes op aarde. Ik verplicht iedereen het op zijn/haar verlanglijstje te zetten. Oude huizen, oldtimers en straatmuziek. In het licht van de ondergaande zon is alles nog mooier en dat trok ook aardig wat toeschouwers aan de waterkant. En ook al zat iedereen heel romantisch tegen elkaar aan genesteld, ik was gewoon heel blij dat ik daar alleen was.

Colonia was het perfecte einde geweest van mijn Zuid-Amerika trip, als ik niet daarna nog naar Buenos Aires was gegaan. Daar kwam ik namelijk in de tegenovergestelde wereld terecht. Samen met mijn nichtje Ilonka en een stel gestoorde Australiers hebben we een krankzinnige eerste kennismaking gehad met deze wereldstad die nooit slaapt. Maar behalve flinke feestjes en clubs die tot 8 uur 's ochtends openblijven, biedt Buenos Aires zo veel cultuur en mooie dingen dat ik echt te vaak over mijn eigen voeten ben gestruikeld omdat ik niet wist welke kant ik op moest kijken. Helaas mocht ik niet al te lang genieten van BA en vond mijn lichaam het weer eens tijd voor een lekkere griep inclusief sporadisch flauwvallen. En zo lag ik dus de helft van mijn laatste week in bed weg te kwijnen. Dan zijn die zeven rondspringende, met enthousiasme overborrelende jongens bij op je slaapzaal opeens een stuk minder gezellig.

Mijn spullen zijn gepakt en mijn ticket is geprint. Het geld is op (Buenos Aires is echt ziek duur) en mijn AllStars vallen uit elkaar van ellende. Het is tijd om terug naar Nederland te gaan. Dan is het eindelijk klaar met de visuele aanranding. Ik ben er nooit op ingegaan en bleef altijd rustig voor me uitkijken - tot ik er vorige week genoeg van had en aan een jongen vroeg wat nu eigenlijk zijn probleem was. Bleek de jongen in kwestie een verstandelijke beperking te hebben en naar iedereen zo te kijken - legden zijn ouders me uit. Gênant.

Ik heb in acht maanden tijd fantastische dingen meegemaakt. Ik ben misschien geen geboren wereldreiziger; ik maakte in het begin veel domme fouten en heb vaak met jaloezie geluisterd naar de prachtige verhalen van andere reizigers. Maar ik ben trots op wat ik allemaal in mijn eentje heb gezien en gedaan en hé, ik ben nooit beroofd, verkracht of opgegeten door een llama of anaconda. Ik heb mijn hart op zoveel plekken achtergelaten. Ik heb memory cards vol foto's, een overload aan herinneringen en uiteraard ook heel belangrijk: een heleboel nieuwe Facebook-vriendjes.

Alles, alles, alles is mooier met muziek. Elke zonsondergang, hobbelige busreis of stadswandeling; alles. Daarom special thanks to mijn meest betrouwbare reispartner, mijn iPod.

Ik vlieg vanavond om 20.25 van Buenos Aires naar Atlanta, waar ik morgen om 17.45 weer mag vertrekken voor het laatste stuk terug naar Nederland. 31 uur reizen is niet kort. Maar zaterdag mag ik weer fijn in mijn eigen bed ploffen en al mijn lieve familieleden + vriendinnen terugzien (niet in die volgorde overigens).

Doei!

Jolien

ps. Deze computer is super vaag en ik kan dus helaas geen foto's toevoegen.