Make This Go On Forever

De afgelopen anderhalve maand leek het alsof ik nooit weg was geweest uit Sao Paulo. Ik woonde weer bij Patriscia of mijn oom en tante, werkte weer bij de baby´s en haalde mijn boodschappen bij dezelfde supermarkt. Het leven ging weer verder waar ik het op pauze had gezet. Wonend met Patriscia voelde ik me langzaamaan helemaal ingeburgerd in Campo Limpo. Samen naar de shopping, boekhandel, bioscoop, pannekoeken bakken en naar een Sarau (muziek en poezie-avond) in onze wijk, waar ik me voornamelijk kapot heb geërgerd aan de vrouw die steeds nét buiten de maat van de muziek op haar trommels sloeg en de zanger die mij na elk nummer ten huwelijk vroeg.

De baby´s zijn tijdens mijn absentie een stuk hardhandiger geworden – ze douwen nu met veel geweld die mondharmonica in mijn mond - , maar hebben ook wat woordjes en etiquette geleerd. Zo geven ze nu aan dat ze een volle luier hebben vóórdat je ze op de grond ziet schilderen met hun eigen feces. Vooruitgang! En sommigen roepen heel enthousiast ´Lien Lien´ naar mij, waar mijn hart toch stiekem wel een beetje van smelt. Mijn lieve Lolo is ook bijna zover, al tikt ze met haar wijsvinger nog steeds op haar eigen borst bij het uitspreken van ´Lien´ - wat een beetje verklapt hoe ze die naam geleerd heeft en dat ze er eigenlijk geen bal van snapt.

Ondertussen was ik enthousiast aan het zoeken naar een vaste baan. Wat blijkt: Brazilianen zijn niet zo gul in het uitdelen van banen aan buitenlanders, gezien de eigen werkloosheid vrij hoog is. Mijn buurman beloofde me nog heilig dat ´Deus´ (God) me wel zou helpen, maar ook die liet het afweten. Dacht ik. Nu heb ik morgenmiddag een sollicitatiegesprek op een school hier in Sao Paulo, waarschijnlijk voor het geven van Engelse les. Gaat het goed, kan ik misschien terugkomen naar Brazilie na mijn trip door Uruguay en Buenos Aires. Gaat het niet goed, zit er niets anders op en moet ik me richten op de laatste optie: trouwen met een Braziliaan.

Ik kom net terug van een week in Bonito, Mato Grosso do Sul. Ik kan met alle overtuiging zeggen dat ik zojuist de meest fantastische week van mijn hele Zuid-Amerika-reis heb gehad (grapje natuurlijk, papa). Wauw. Het begon wat minder ´wauw´ toen na aankomst in Campo Grande (het vliegveld dichtbij Bonito) het busje naar Bonito alvast zonder mij was weggereden en ik vijf uur lang mocht wachten op de volgende. Als je niet van plan bent je uilenbeeldjesverzameling uit te breiden, heb je vrij weinig te zoeken in Campo Grande. Maar na die ene misstap was het een en al feest. Ik heb geweldige mensen ontmoet rondom het zwembad van mijn hostel waar we lagen weg te fikken in 35 graden (jealous much?), heb in het meest heldere en blauwste water ter wereld gesnorkeld (Lagoa Misteriosa), ik heb ´Boia Cross´ gedaan waar ik angstig vroeg of er anacondas in de rivier zaten (ja dus), waarna ik bij elke waterval door de begeleider uit mijn bootje werd geflikkerd en ben bijna in tranen uitgebarsten nadat ik na 72 meter abseilen in het meest verstopte natuurwonder ter wereld terechtkwam (Abismo Anhumas). De 72 meter terug omhoog was overigens ook om te huilen.

Afgelopen weekend ben ik voor anderhalve dag teruggegaan naar Holambra. De jaarlijkse Expoflora speelde zich daar af en dat betekende poffertjes, stroopwafels, zure haring en Nederlandse jengelmuziek met als absolute topper ´Onderweg´ van Abel. Grappig om mezelf miljoenen kilometers verwijderd van Nederland toch terug te vinden tussen de klompen en tulpen met een glas Amstel-bier in de ene en een kroket in de andere hand.

Donderdag vlieg ik naar Montevideo, Uruguay en neem ik voor lange tijd afscheid van Brazilie (tenzij het gesprek morgen goed gaat). Mag ik wederom doei zeggen tegen mijn co-ouders Jos en Hermien, baby Lolo en alle lieve vrienden die ik heb gemaakt. Even geen funky-muziek meer die de ramen van mijn slaapkamer laat trillen, wangen kussen van onbekenden en de eeuwige afscheidsgroet ´Vai com Deus´ (Ga met God) beantwoorden met ´Nee, bedankt´.

Ik blijf tot 12 september in Uruguay en pak dan de pont naar Buenos Aires waar ik mijn nichtje Ilonka tref. Hoe lang ik daar blijf, hangt af van het sollicitatiegesprek morgen en mijn slinkende bankrekening.

Beijos!
Jolien