Bovennatuurlijk Bolivia

Brazilië kon mij maar moeilijk laten gaan na drie maanden logeren (vlucht geannuleerd), maar Peru ging nog een stapje verder en koos voor een all-in-one horrorvluchtje: noodweer, ongeorganiseerde turbulentie, openschietende bagagevakken, angstkreten (dat was ik) en uiteindelijk een noodlanding in Arequipa. Na nog een kleine zenuwinzinking tijdens de intensieve drugscontrole bij de Boliviaanse douane rolde ik een paar uur later toch La Paz binnen. Ik wou dat ik jullie wat meer kon vertellen dan de kleurrijke observatie dat La Paz een enorm vieze, criminele smog-stad is. Wat ik daarentegen wel kan, is tot in detail mijn hotelkamer beschrijven en alle afleveringen van Friends reconstrueren. Ik heb namelijk vier dagen met griep en koortsdromen op bed gelegen.
Maar dat is lang niet het ergste wat me in deze stad is overkomen. Tijdens een helder moment liep ik door het centrum langs gedroogde lamafoetussen en dubieus uitziende kalende mannetjes, alvorens ik oog in oog kwam te staan met een groep demonstrerende idioten: of we een petitie wilden tekenen, want One Direction had nog steeds geen tourdata in Zuid-Amerika vastgesteld. Wees blij zou je denken, maar nee, dit was serieus. Zorgwekkend.

Na twee volle weken Bolivia kan ik met overtuiging zeggen dat het qua natuurschoon het indrukwekkendste land is dat ik (tot nu toe) heb gezien. Daar heb ik wel wat beproevingen voor moeten ondergaan, waaronder een elf uur durende ´Bus from Hell´-reis naar Uyuni, waarbij ik steevast het idee had dat ik in zo’n ruimtesimulator van de kermis zat. Of de prachtige Red Lagoon, die mogelijk zo rood was vanwege de shitload aan dode flamingos waar we vakkundig overheen hupten op zoek naar de beste fotolocaties. Of de ijskoude nachten rondom Salar de Uyuni (zoutvlakte), waarbij een kamergenootje ´s nachts in huilen uitbarstte omdat ze haar handschoen kwijt was. Of dat de enige reden dat ik naar Santa Cruz reisde – om te sandboarden in de Lomas de Arena – niet doorging, maar me als alternatief wel heel vriendelijk door de gids werd aangeboden of hij me met geweld van de duinen mocht afrollen.

Sucre, de meest Europese stad van Bolivia, stond bij mij vooral in het teken van op adem komen: boeken lezen in de zon, sloten koffie drinken, de mooiste zonsondergang van Zuid-Amerika aanschouwen, nachtelijk Weerwolven in mijn partyhostel, mijn pre-birthday party vieren en me keer op keer laten oplichten door taxichauffeurs en hoteleigenaren. Ik blijk rampzalig te zijn in afdingen en een waar talent te hebben in te veel geld betalen. Gelukkig ontving ik ook gratis vragen en tips: het jongetje dat mij ernstig vroeg of hij alsjeblieft mijn ogen mocht hebben, het kleine meisje dat mijn voeten wilde aanraken omdat ´ze zo waanzinnig groot zijn´ en de knappe vreemdeling die mij de briljante tip gaf nooit met iemand te trouwen waar ik niet genoeg van houd.

Sinds vorige week ben ik terug in Brazilie. Alle spanning van voor die tijd en de ergerlijke bezoekjes aan de federale politie zijn uiteindelijk voor niets geweest: na wat onnozel en onbegrijpelijk gechiecel (´WAT? WAT IS ER DAN?´) zetten de twee douanemeisjes een nieuwe stempel in mijn paspoort en wuifden ze me achteloos naar de uitgang. Toen was het mijn beurt om te giechelen.

´s Avonds reisde ik terug naar het vliegveld en haalde ik als verrassing mijn vader op die nog net een verwarde kreet kon uitbrengen voor ik hem huilend om de nek viel. Samen hebben we fijn mijn verjaardag gevierd in Sao Paulo en Holambra en zullen we de komende weken rondreizen en enkele voetbalwedstrijdjes aanschouwen. Vandaag heb ik Estrela Nova een bezoekje gebracht en hoewel mijn baby´s me eerst warrig gadesloegen, hoefde ik maar één keer op mijn mondharmonica te blazen en werd ik weer overladen door kusjes, schaterlachen en poepluiers. Fijn om terug te zijn.

Ten slotte wil ik iedereen verzoeken mij vooral niets te melden over het fantastische festivalseizoen dat ik op dit moment misloop. Ik maak jullie tenslotte ook niet jaloers.

Doei!
Jolien