Voetbalgekte

Het voelt asof ik op vakantie ben van het op vakantie zijn. Gisteravond heb ik mijn vader helaas opnieuw moeten uitzwaaien, maar we kunnen allebei terugkijken op zes fantastische weken samen. We hebben enkele paradijselijke stukjes aarde bekeken met steeds als uitvalsbasis familiedorp Holambra, waar we onder andere aanwezig waren bij de prachtige bruiloft van nichtje Katya en haar Elvis.
Cocktails drinken in Porto Alegre, op jeepsafari tussen de koeien en cowboys in Mato Grosso met oom Arnold, bootjes varen en eilanden bezoeken in Paraty en wandelen door Rio de Janeiro. Als we elke dag maar op tijd voor de televisie zaten voor de volgende voetbalwedstrijd. Want ja, ik was niet de enige reden dat mijn vader naar Brazilie kwam. Ik bevind me namelijk toevallig in hét land van de wereldkampioenschappen voetbal 2014. Ik heb gemerkt dat dit onderwerp bij veel mensen, met name de mannelijke bevolking, jaloezie opwekt. Vandaar dat ik er graag iets over wil vertellen.

WK-VIRUS
We hebben in totaal ´slechts´ drie wedstrijden van het Nederlandse elftal live in het stadion gezien. Bij de wedstrijd Nederland – Australie (in Porto Alegre) had ik het idee dat papa misschien liever naast een van zijn zonen had gezeten, gezien zijn spelanalyses en technische opmerkingen. Dat probleem dachten we bij de volgende match, Nederland – Chili (in Sao Paulo), opgelost te hebben door enkele van papa´s neven mee te nemen. Papa kwam uiteindelijk tussen mij en oom Gerard te zitten en wat blijkt: het was Gerards tweede zit in een voetbalstadion. De eerste keer was tijdens een Rolling Stones-concert.

Hoewel ik geen enkele Braziliaan ben tegengekomen die positief is over het WK – het is een politiek spelletje en het kost bakken vol geld terwijl een groot deel van de bevolking in kartonnen dozen woont – , voelde ik toch dat het WK-virus zich in korte tijd verspreidde. Ook bij mij. Dat merkte ik niet alleen omdat ik mezelf betrapte op het ´kom op!´ schreeuwen tegen een levenloos televisiescherm – een waanzinsactie waar ik normaliter iedereen belachelijk om maak – , maar ik merkte het vooral in het feit dat ik het sport-katern van nu.nl na verloop van tijd niet meer achteloos voorbijscrollde, maar aandachtig doornam.

MAXIMA
Je komt trouwens aardig wat aparte voetbalsupporters tegen om en nabij de stadions. Zo deelden we onderweg naar de wedstrijd tegen Australie de taxi met een Australier die me spontaan een baan aanbood in zijn land; voor de wedstrijd tegen Chili liep ik met mijn blonde nichtje Paula door het stadion op zoek naar knappe Chilenen voor een groepsfoto (conclusie: die bestaan niet) en eindigden we uiteindelijk op 1000 selfies van Chilenen die met óns op de foto wilden. Op een gegeven moment stond er, heel gênant, zelfs een wachtrij. En bij de halve finale tegen Argentinie werd ik door een groep Argentijnen als Maxima toegezongen. Bijzonder.

Maar het hoogtepunt van alle wedstrijden was overduidelijk die van Duitsland-Brazilie, waarbij ik me kapot heb gelachen in de aanloop naar de 7-1. Overigens was dat een tamelijke zelfmoordactie, aangezien ik in een geel-groen shirtje tussen vijftig schreeuwende Brazilianen zat. Maar toegegeven: ze vatten het ontzettend sportief op en gingen zelfs direct na het fluitsignaal vol overgave sambadansen. Er werden die nacht ook 25 bussen uitgebrand, maar daar heb ik dan gelukkig weer niks van gemerkt.

COKE-SNUIVER MARADONA
Helaas was het WK-sprookje na de regenachtige halve finales (verlenging plús penalty´s: je krijgt wel waar voor je geld!) voorbij. Want als enige twee Nederlanders in een kroeg in Rio juichen voor Oranje tijdens de troostwedstrijd NL-BR, is toch minder leuk dan je denkt. Als Wesley en Ron hun penalty´s iets creatiever hadden benut, hadden wij de finale in het Maracana kunnen bekijken, in plaats van tweehonderd meter ernaast. Al moet ik zeggen dat het, ondanks de absentie van Oranje, een prachtige finale-avond was. Aan de rand van de beeldschone Lagoa en onder het toeziend oog van Jesus Cristo (het Christusbeeld) zagen we, tot grote vreugde van de Brazilianen, de Duitsers het WK 2014 winnen. Vervang de Argentijnen voor de Belgen in al onze flauwe Belgen-grapjes en je snapt ongeveer hoe Brazilianen over de Argentijnen denken. De rust werd dan ook voornamelijk opgevuld met het zingen van de artistieke tekst ´Mil gols, mil gols, só o Pelé, Maradona cheirador´, wat letterlijk te vertalen is in ´Duizend goals, duizend goals, alleen Pelé, coke-snuiver Maradona´.

SOLOREIZEN
Wat mijn volgende stappen zullen zijn, probeer ik momenteel uit te vogelen. De successen van het Nederlandse elftal gingen namelijk gepaard met mijn vervolgplannen en reisduur (newsflash: WK-kaartjes zijn duur). Ik heb inmiddels besloten me heel rebels niet aan de 6-maandenregel te houden (na zes maanden moet ik officieel verdwijnen uit Zuid-Amerika), maar net zo lang door te reizen tot ik volledig blut ben. Wat waarschijnlijk toch binnen die zes maanden valt. Ik hoop daarom een baan in Sao Paulo of Rio de Janeiro te scoren. Want hoewel ik af en toe word gekieteld door heimwee, voel ik me in dit land enorm thuis en gelukkig.

Lukt die baan niet, dan pak ik over drie weken mijn rugzak weer in (het scheelt dat papa gisteren mijn 15 uitgelezen boeken heeft mee kunnen nemen naar Nederland) en zal ik voor korte tijd weer verder soloreizen naar Bonito (Brazilie), Uruguay en Argentinie.

Groetjes!
Jolien