Tchau Brasil!

Het zit er alweer op. Zondag verlaat ik São Paulo om te beginnen aan mijn trektocht door Zuid-Amerika met een rugzak die bijna groter is dan ikzelf. Waar in de afgelopen drie maanden mijn handje nog stevig werd vastgehouden, zal ik het nu toch echt zonder halsband moeten doen. Ik vlieg zondag naar Lima (Peru) en heb van 2 tot 18 mei een tour geboekt die mij onder andere langs Machu Picchu en door de jungle zal leiden. Wat ik daarna ga doen, is nog even een raadsel. Waarschijnlijk een weekje Bolivia voor ik in juni Brazilie weer binnenstap. Of dat laatste mag, hoor ik hopelijk eindelijk morgen. Ik blijk met een speciaal WK-visum tijdens de ´Copa do Mundo´ het land weer in te mogen, maar de autoriteiten van São Paulo gedragen zich stuk voor stuk als een puberende tiener met een godcomplex en het empatisch vermogen van een paasei.

Behalve een sterrenhemel aan littekentjes op mijn benen (dankjewel muggen) en de eeuwige herkenning van de geur van verse babypoep, houd ik ook een voorraad aan fijne herinneringen over aan mijn tijd in São Paulo. Morgen zal ik helaas afscheid nemen van de baby´s en mijn lieve Lolo in het bijzonder. Aan de ene kant een zware bevalling, maar als ik nog één keer ´De wielen van de bus gaan rond en rond, rond en rond, rond en r...´ moet zingen, ga ik met dingen gooien. Inclusief baby´s.

De afgelopen twee weken gingen razendsnel: we hebben thuis sushi gemaakt met z´n allen, zijn een avondje wezen meezingen bij een Pink Floyd-coverband, ik ben met Patriscia en Arley naar Embu das Artes geweest (waar Arley mogelijk achteraf spijt had om met twee vrouwen naar een sieradenmarkt te gaan) en als absolute hoogtepunt: drie dagen naar Ubatuba met de meest magische stranden van Brazilie. Ik heb in korte tijd zoveel ´mooiste plekjes op aarde´ ontdekt, dat ik zo bij de plaatselijke reisgidsenwinkel aan het werk kan gaan. Hoewel kamperen in het bos niet op mijn lijstje staat van favoriete bezigheden (zacht uitgedrukt), scheelt het als je elke avond kunt genieten van een zelfgemaakte churrasco of kunt dansen rond een groot strandvuur. Dat verzacht een beetje de pijn van het gezamenlijk camping-douchen en het missen van een stijltang. Of in mijn geval: het missen van een stopcontact, want die stijltang zat uiteraard netjes in mijn tas.

Bedankt iedereen van Estrela Nova en daarbuiten! Ik wou dat ik kon blijven. Maar zoals Marco het al zong: afscheid nemen bestaat niet.

Oké doei en tot in Lima!

Beijos,
Jolien

Ps. Hierbij wens ik de muggen veel succes bij het vinden van een nieuw, net zo gewillig slachtoffer als ik.